Julitta Karwowska-Wnuczak urodziła się w 1935 roku. Ilustratorka, graficzka, malarka, kolejna przedstawicielka Polskiej Szkoły Ilustracji, tworząca głównie dla dzieci i młodzieży. Najbardziej znana z ilustracji do książek o kocie Filemonie.

Ukończyła malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1960), dyplom uzyskała u prof. Eugeniusza Eibischa. Od 1961 związana z Biurem Wydawniczym Ruch, jako projektantka pocztówek i ilustratorka. W 1962 nawiązała też długoletnią współpracę z Instytutem Wydawniczym „Nasza Księgarnia”, dla którego zilustrowała wiele książek dla dzieci i młodzieży.

Rysunki Julitty Karwowskiej-Wnuczak charakteryzuje mocne nasycenie kolorem i radosny nastrój. Jej znakiem rozpoznawczym są zabawne i pełne uroku rysunki zwierząt (na przykład niesfornych tygrysów, które uciekły z piżamy w Tygryskach Joanny Papuzińskiej), a także dziewcząt i chłopców o długich, potarganych grzywkach opadających na oczy.

Oto wybrane książki zilustrowane przez Julittę Karwowską-Wnuczak:

• „Dziwne przygody Ignasia” Ewy Szelburg-Zarembiny (Ruch 1962)
• „Muzykalny słoń” Wandy Chotomskiej (Ruch 1965)
• „Opowieści indyjskie” Shanty Rameshwara Rao (NK 1965)
• „Tygryski” Joanny Papuzińskiej (NK 1966)
• Piał kogucik: kukuryku Stanisława Jachowicza (NK)
• „Kukuryku na ręczniku” Marii Kownackiej (NK)
• „Prządki złota” Wandy Markowskiej i Anny Milskiej (KAW)
• Mały słonik Kuba Miry Lobe (NK 1970)
• Złoty most Iona Creangi (NK 1973)
• „Księżniczka głogu” Władysława Ludwika Anczyca (NK 1973)
• „Niebo było błękitne” Charlotte Zołotow (NK 1976)
• „Fikmik” Eno Rauda (KAW 1976)
• „Jana i gwiazdka” Werner Heiduczek (NK 1976)
• „Zdobywcy orzechowego tortu” Piotra Wojciechowskiego (KAW 1977)
• „Tydzień z godziną zero” Alicji Niedźwiedzkiej (KAW 1977)
• „Lokomotywa, Rzepka, Ptasie radio” Jana Brzechwy (NK 1985)
• „Złoty arbuz” Bolesława Zagały (NK, seria Poczytaj mi mamo, 1986)
• „Magnus i wiewiórki” Hansa Petersona (Wydawnictwo Poznańskie 1986)

Źródło/przeczytaj więcej: Wikipedia

Największy rozgłos przyniósł jej postacie kota Filemona, Bonifacego, myszek i szczeniaczka.

Współpracę ze Studiem Małych Form Filmowych „Se-Ma-For” rozpoczęła w 1970 roku od opracowania plastycznego filmu „To tylko myszka” w reżyserii Wacława Fedaka. Następnie razem z Ludwikiem Kronicem stworzyli projekty plastyczne do serialu animowanego o kocie Filemonie (1972–1981), który powstał według scenariusza Marka Nejmana przy ścisłej współpracy Sławomira Grabowskiego.

Twórcą filmowych wizerunków kotów Filemona i Bonifacego był Ludwik Kronic, natomiast Julitta Karwowska-Wnuczak samodzielnie zilustrowała wszystkie książki opowiadające o perypetiach kotów. Spod jej ręki wyszły więc przeniesione na papier, ale różniące się od filmowych sylwetki Filemona, Bonifacego, Szczeniaka i innych bohaterów bajki. Najpierw w 1976 ukazała się Noc Filemona, później wydane zostały historie z telewizyjnego serialu. Przygody kota Filemona opublikowano w 1977, następnie pojawił się Filemon i Bonifacy (1980), Filemon, Bonifacy i Szczeniak (1985) oraz Wilczy apetyt (1987). 

To dzięki niej mały biały kociak od kilkudziesięciu lat patrzy na swoich czytelników z bezbrzeżnym zdziwieniem, a tłusty czarny kocur ze znudzeniem i pobłażliwością. W tych pracach Julitta Karwowska-Wnuczak oddała świat, którego już nie ma – ciepłych zapiecków i rozchwianych płotów. Stworzyła też świetne portrety myszy – być może najsympatyczniejszych myszy w historii polskiej ilustracji.

Źródło/przeczytaj więcej: Wikipedia